Het erwtensoepavontuur

Voor zowel mijn beide oma’s, als voor mijn ouders is goed en lekker eten altijd belangrijk geweest. Ik heb dan ook nooit mogen klagen over wat er op tafel kwam, want het was altijd goed. Mijn moeder en mijn vader hebben allebei eigen specialiteiten. Zo kan mijn moeder heerlijk gehaktballen maken en Italiaans koken en mijn vader de “echte” Groningse erwtensoep maken.
Nu het Januari is, feestdagen voorbij, niks moet alles mag, wilde ik als gemotiveerde huisvrouw de erwtensoep van mijn vader maken, en dan natuurlijk het liefst beter. Dus ik naar mijn moeder voor het recept…

Erwtensoep is het lekkerste als het de dag van te voren gemaakt wordt. Ik zag het al helemaal voor me: Zaterdagochtend boodschappen in huis, lekker de hele dag een borrelende pan op het vuur (elektrische plaat, maar dat laten we even achterwege) die voor een heerlijke winterse geur in huis zorgt en op zondagmiddag lekker na een lange frisse wandeling met een kop erwtensoepsoep en roggebrood met katenspek voor een oude Disneyfilm op de bank.
Dus als ochtendmens sta ik op zaterdagochtend om zeven uur in de supermarkt met een mand vol spullen, waarvan ik een aantal nooit eerder had gekocht. Zo maakte ik me bij de aanblik op de knolselderij al meteen zorgen over hoe ik dit geval zou gaan snijden.
Net op het punt dat ik wilde beginnen, kreeg ik van mijn vader te horen dat spliterwten minstens een nacht in water moeten weken, omdat ze anders te hard zouden zijn.
Daar ging mijn zaterdagplan. Vandaag geen heerlijke erwtensoepgeur in huis, maar een klein pannetje met water en spliterwten op het aanrecht.

Maar we blijven gemotiveerd. Zondagochtend half acht stond ik mijn spliterwten te bestuderen die de hele nacht hebben kunnen weken en er nog steeds niet zacht uitzagen. ‘Het zal wel’ en op zoek naar een pan, waar zoals beschreven in het recept drie liter soep in past. Ondanks dat ik van koken hou, hebben wij door ruimtegebrek een beperkte voorraad pannen, maar ze doen wat ze moeten doen. Nadat ik de grootste pan op het aanrecht had gezet, beeldde ik me in of drie liter soep zou passen. Er kwam weer een ‘het zal wel’, maar met een realistisch gevoel van ‘nee dit zal niet’ in mijn onderbuik. Maar ik ben zelfstandig, ongeveer volwassen en eigenwijs, dus ruim water in de pan, ertwen erbij, spek erbij, metworst erbij en ondanks dat het water steeds hoger richting de rand van de pan reikte, toch de hamschijf erbij. Het paste! Met water tot de rand, maar de ingrediënten voor de eerste kookronde zaten erin en klaar om gegaard te worden.
Wat ik alleen niet wist was dat de combinatie van water, vlees en harde geweekte spliterwten voor een raar soort groen schuim zorgt wat steeds verder richting de rand van de ‘het zal wel’ pan groeide. Terwijl ik de groene smurrie bijna over de rand zag kruipen, zat ik te bedenken hoe ik het vlees en de groenten over twee pannen kon verdelen zonder twee verschillende soorten soep te maken. Maar ik zag mezelf niet de ingredienten uit een pan kokend water vissen, in tweeën snijden en netjes verdelen over twee pannen zonder een slagveld van de keuken te maken. Ondertussen liep de groene smurrie al over de kookplaat richting de rand van het aanrecht, dus ovenhandschoenen aan en voorzichtig de bloedhete zware pan afgieten boven de gootsteen.

Sta je dan. Groene smurrie over de kookplaat die bij het oppakken van de pan meteen op het hete gedeelte van de plaat terecht komt en zwart verbrand. Een bloedhete, zware pan in je handen die je zo probeert af te gieten dat er geen erwten verloren gaan of, misschien nog belangrijker, geen heet water over je handen komt. Gelukkig dankzij een goede voorbereiding en volledige controle over mijn ademhaling, die ik veilig in hield, goot ik geen water over mezelf, maar grotendeels netjes de gootsteen in. Pan weer netjes op de groen en zwartgeblakerde plaat en vrolijk verder met het project.
Ondertussen was ik anderhalf uur verder en terwijl de soep eindelijk rustig stond te pruttelen begon ik met het snijden van de groenten. Ik had net de vechtpartij van de knolselderij gewonnen, toen ik weer luid gesis van de kookplaat hoorde. Dit werkte duidelijk niet en ik wist dat de pan gewoonweg te klein was. Met grote tegenzin pakte ik mijn telefoon… ‘Hoi mam…’

Drie koppen koffie, een gezellig kletspraatje en een uur verder, had ik de grote pan en kon ik dit project afmaken. Letterlijk. De lol begon er ondertussen aardig af te raken. Het was al half twaalf, de keuken was groen, er hing een half verbrande lucht in de keuken, ik moest nog de inhoud van een complete groentekar in stukjes snijden en ik had alleen nog een pan gekookte erwten en vlees. Daar gingen we weer. De inhoud van de ‘het zal wel’ pan in de grote pan, iets minder ruim water erbij en koken.
Met kramp in mijn handen van het snijden, gooide ik de laatste stukjes groente erbij, deed de deksel op de pan en kon ik eindelijk iets anders doen. Ik probeerde me niet druk te maken over het feit dat het water in de pan wel weer erg hoog stond. De bende in de keuken liet ik even voor wat het was, aangezien het project nog niet was afgerond, en liep even de keuken uit.

Een half uurtje. Echt niet langer dan een half uurtje voor een soep die langer dan drie uur moet koken.
Ik was heerlijk aan het rommelen toen ik een stem uit de keuken hoorde komen. ‘eehh Muis…? Je weet dat je soep overkookt?’

Ergens wist ik het wel. Sommige dingen kan je gewoon niet alleen achter laten. Zelfs niet voor een half uurtje. Eén daarvan is een pan soep die ik gemaakt heb. Het positieve was dat de keuken erg lekker rook en dat er nog meer dan genoeg soep is overgebleven. Wat er, voor dat ik de keuken verliet, nog schoon was van de kookplaat, was groen en nat. Dit liep via het aanrecht over de rand naar de oven die onder de kookplaat is geplaatst. Via de oven verspreidde mijn project zich over de vloer. Mijn mooie ovenhandschoenen, versoept omdat ze naast de pan in mijn project hadden gelegen. Enkel en alleen omdat ik het een half uurtje alleen gelaten had.
Ik was niet eens boos, verdrietig of ook maar geïrriteerd, ik had dit ergens al wel verwacht. Dus pakte ik vrolijk mijn, ondertussen met erwtensoep doordrenkte, vaatdoek, haalde het ergste weg en legde mijn doorweekte ovenhandschoenen opzij.

Geloof het of niet, de soep leek perfect te worden en door het vele malen overkoken was de hoeveelheid soep in verhouding tot de pan ook perfect. Ik kon met een gerust hart de pan doorroeren en lekker de rest van de middag laten pruttelen zonder dat ik bang hoefde te zijn voor een overkookramp.

Verder werd het een hele rustige zondagmiddag. Af en toe met een paniekaanval rennend naar de keuken, maar de soep bleef waar het hoorde te zijn: in de pan. Aan het einde van de middag bekeek ik trots mijn creatie en pakte een lepel om de heerlijk ruikende soep te proeven en eens door te roeren. Ik liet de lepel in de soep glijden en haalde hem er doorheen. Bij elke slag kwamen er kleine zwarte deeltjes naar boven drijven. Dat hadden we nog niet gehad. Mijn er perfect uitziende en heerlijk ruikende soep, compleet op de bodem verbrand. Mijn oplossing? Niet over de bodem roeren. Werkt geweldig en niemand weet dat je eigenlijk verbrande soep opdient. Om de brandschade zo ver mogelijk te beperken, heb ik wel even een andere pan gepakt waar de soep in paste (want he, er was wat verloren gegaan), de soep voorzichtig overgegoten en de zwarte stukje eruit gevist.

Eind goed, al goed.
Het aanrecht was groen, de kookplaat lag bezaaid met kleine zwart verbrande stukjes, de vloer was vet, maar wij zaten met een heerlijke kop erwtensoep en deden alsof er niks aan de hand was. Je kan zeggen dat een blik soep halen bij de supermarkt misschien beter is, maar ik heb in ieder geval een aantal dingen geleerd. Het belangrijkste: hoe je erwtensoep maakt. Ik heb geleerd dat ik nog een paar tips nodig heb om de keuken te besparen en dat ruim water, veel minder water betekend. Ondanks de paar overkookrampen bleef er nog meer dan genoeg soep over voor twee dagen eten en een gigantische bak in de vriezer.
Een leerzame dag met lekker resultaat. We blijven positief, dus voor herhaling vatbaar!

Héérlijk, erwtensoep!