De “perfecte” dame

28-01-2007
“Ik zit in een knoop. In een achtbaan omhoog en weer omlaag. Mijn moeder vertelde me dat ze me later wel een tijdje als happy single zou zien. Eerlijk gezegd zie ik mezelf ook zo.

Zoals die zakenvrouwtjes, vroeg in de ochtend, in San Fransisco. Lopend door de grote straten, beginnend in Walnut Street en recht door naar de Starbucks om een bloedhete cappuchino te halen.

Onderweg dromend over wat er in haar leven gaat gebeuren, of ze er wel netjes genoeg uitziet of gewoon aan de dag terwijl ze geniet van haar koffie, de frisse zeewind en het geklik van haar dure pumps die zo goed bij haar outfit passen. Kijkend naar de mensen die naar het vliegveld haasten voor een meeting in New York, taxichauffeurs die ongeduldig toeteren naar mensen die niet doorrijden. Dan ergens de liefde van haar leven tegen het lijf lopen en gelukkig verder leven.

Toch gebeurt dit zo bij sommige mensen…”

Toen ik zestien was ben ik drie weken met mijn ouders en broertje naar de Verenigde Staten geweest. In San Fransisco heb ik toen drie boekjes gekregen van mijn moeder. Deze boekjes heb ik van augustus ’06 t/m november ’13 gebruikt als uitlaatklep voor mijn gedachten en gevoelens. Een aantal pagina’s staan vol met heerlijk puberaal gedram over verliefdheid, handje vasthouden en gejengel met vriendinnen, maar gelukkig niet alles.

Deze dame uit San Fransisco was een voorbeeld voor mij. Het was de perfecte vrouw, zoals ik later ook zou willen worden en ze komt dan ook geregeld terug in mijn boekjes. Een nette dame, single, leuke vrienden, mooi appartementje in een wereldstad, perfect lijf, leuke baan in zo’n gigantisch glazen gebouw en zelfstandig.

Als ik nu denk aan zo’n dame, zie ik niet een vrouw met perfect gestyled haar, in een mooi mantelpakje, genietend van de zon en zeewind op haar gezicht en sippend aan haar hete verse koffie. Ik zie een dame die snel vanuit de douche in haar kleren is gesprongen, haar haar snel in een knot heeft gedraaid, tas gepakt en omdat ze geen tijd meer had om ontbijt te halen geirriteerd achter in de rij staat bij Starbucks. Onderweg kijkt ze niet op of om, maar staart ze naar de geweldige levens van haar vrienden volgens Facebook. Met een beetje geluk loopt ze, met pijn in haar voeten door de pumps die-zo- geweldig- bij- haar- outfit- staan, naar het kantoor, maar als het niet mee zit staat ze in een overvolle, hete, stinkende tram. Eenmaal aangekomen, snel naar het bureau, computer aan, om de rest van de dag achter het glas van dat prachtige gebouw naar een scherm te staren en om aan het eind van de dag weer alleen in bed te liggen kijken naar de perfecte levens van vrienden volgens Facebook.

Ach, wie weet veranderd dit beeld wel weer ‘ns.

(whoopwhooop! eerste blog online!)